waarom leven lijden is
... en het dan pas écht begint!
Door Sjir Schütt - 10 maart 2018
Notificatie bij nieuwe blog?
Coaching van Namaste?
“Leven is lijden” is een basisuitspraak van boeddhisten. Het lijkt een gek idee voor mensen die alles op alles zetten om gelukkiger te worden. Wat bedoelen ze ermee en waarom is het toch fijn om deze overtuiging te hebben?
Gefeliciteerd, je bent de pineut
Geboren worden als mens heeft één onweerlegbaar gevolg: je hebt een lijf en je hebt gedachten.
De trammelant begint al met je lijf. Je hebt steeds honger en dorst, je wordt ziek, je wordt ooit oud en als je in het weekend te hard bent gegaan wordt je ook nog eens hartstikke brak. Dus in dit opzicht heb je vanaf je geboorte al meteen garantie op een heleboel ongemak. Lekker dan!
Nu is dit nog wel te verkroppen, ware het niet dat je met dat lijf gratis een geest erbij krijgt. Die grijze massa van je kan nadenken, verschillen zien, plannen maken en zelfs zichzelf beoordelen.
Hartstikke handig als je een e-mail probeert te schrijven, maar nadenken doet je geest niet alleen als jij dat wil. Je geest denkt namelijk constant na en houdt er ook nog eens van om jouw persoontje af te kraken. Jippie!
En oh ja: je bent als mens ook nog eens een sociaal dier. Je hebt anderen nodig om je goed te voelen, maar die anderen doen meestal helemaal niet wat jij wil. Die leuke chick van het werk heeft liever een relatie met haar vriend, je huisgenoot vraagt niet eens of je mee wilt eten en ga zo maar door. Al met al dus een boel gedoe dat je ongevraagd op je bord krijgt. Gefeliciteerd!
Scumbag brain
Je geest speelt de hoofdrol bij al dat lijden; iets is pas een probleem als je hoofd dat zegt. Een voorbeeld: je wekker gaat op een doordeweekse dag en je merkt dat je te ziek bent om te gaan werken. Da's natuurlijk jammer, want ziek zijn voelt gewoon niet zo chill. Maar objectief gezien is het helemaal niet zo'n probleem en je vindt het vast wel lekker om een dagje thuis te blijven. Dus gewoon even afbellen en lekker slapen dan maar?
Nee joh, zo makkelijk gaat dat niet! Reken maar op je geest om te zorgen dat deze volstrekt normale situatie uitloopt op een circus van veroordeling.
Je krijgt gedachten over wat dit gedrag over jou zou zeggen: als ik niet minstens probeer uit bed te komen, ben ik dan een slappeling? Plus, wat zullen de anderen wel niet van me denken? Ze vinden vast dat ik de kantjes er van af loop en hun met werk laat zitten.
Even later sleep je jezelf onder de douche en begin je aan een werkdag vol gesnotter, paracetamol en zakdoekjes. Thanks, geest :/
Voor jou maak ik een uitzondering
Grappig, want als ik je zou vragen wat je er van vindt als iemand zich ziek meldt, dan zeg jij waarschijnlijk "Goed idee, lijkt me ook wel lekker soms." Je geest maakt graag een uitzondering voor jou om te zorgen dat alles een extra groot probleem wordt.
Dit is natuurlijk een flauw voorbeeld, maar probeer eens na te gaan hoeveel situaties je erger maakt in je hoofd. Die opmerking van een goede vriend(in)die je onzeker maakt, de brief van de Belastingdienst die je niet wil openmaken, de twee blauwe vinkjes bij het appje dat je al twee uur geleden aan je vriend stuurde terwijl hij met vrienden op stap is...
Achteraf viel het allemaal reuze mee maar onze wereld stond even op z'n kop. Gewoon omdat onze geest het nodig vond om de scenario's waar we er bekaaid van af komen eens flink op repeat te zetten.
¯\_(ツ)_/¯
Moeten we dus proberen ons hoofd te herprogrammeren om alleen nog maar leuke dingen te denken? Ik heb het geprobeerd: het was godsvermoeiend en het zette me minstens twee stappen dichter bij een neurotische stoornis.
Nee, wat we er aan gaan doen is niks. De grap is namelijk dat wanneer we onze verwachtingen aanpassen en dit lijden voor lief nemen er een last van ons af kan vallen.
Als we verwachten dat we ons goed moeten voelen en gelukkig moeten zijn wordt ieder pijntje, zorgje en stressje een probleem. Het mag niet en het moet niet! En wat zegt het over ons dat we ongelukkig zijn? We zijn vast raar en mismaakt...
De beste stap die we dus kunnen zetten is de verwachting dat het beter kan zijn dan hoe het nu is loslaten. Omarm de onvolmaakte, vreemde gast of chick die je nu bent. Daarmee maken we tenminste geen probleem van ons probleem.
Dus als je merkt dat je je zorgen maakt, je gestresst bent, verdrietig, chagrijnig, spijtvol, seksueel gefrustreerd - glimlach dan maar want heel veel andere opties heb je niet. Dit leven gaat je nog een heeeleboel gedoe opleveren, dus beter zet je je schrap!
Voel het lijden volledig - het gaat voorbij en het komt ook weer terug. Dat is leven. Zo. Kunnen we dan nu verder met onze boterham smeren? Fijn.
Help jezelf en help een ander
Natuurlijk zijn er nog andere dingen die je kan doen om de pijn minder te maken. Maar voor nu wil ik je aanraden om het gewoon even te ervaren. Ik geloof dat je het meeste kan veranderen als je héél geïrriteerd bent - pas als je genoeg hebt geleden zal je de stappen zetten om er een einde aan te maken.
De Bengaalse dichter Tagore schrijft:
"Hij die ogen heeft om de roos te zien, laat hem slechts de doornen zien"
En daarmee komt gelukkig wel een fijne bonus (gewoon een beetje fijn - niet zo fijn dat het opeens allemaal toch goed komt! ) Als je je namelijk beseft dat het leven niet alleen lijden is voor jou, maar ook voor iedereen om je heen kan je een beetje vertederd raken.
Iedereen maakt ditzelfde door: we snappen er niks van en we doen ons best om het elkaar niet te zwaar te maken. En als je dat begrijpt kan je anderen tenminste helpen om hun pijn een plekje te geven. Wanneer je dat doet - met volle aandacht - heb je even helemaal geen last meer van je eigen zorgen.
Kort gezegd kan ik het niet beter zeggen dan Fresku - skip naar 5.25 voor zijn visie op lijden!
Omg wat vind ik dit soort boeken nutteloos..
Je boy Tagore, hij heeft er over nagedacht
Notificatie bij nieuwe blog?
Coaching van Namaste?
Bij Namaste Mazza Fagga maken we samen het leven chill. Meedoen? Kom een keer langs.